Υπάρχουν τραγούδια που παλιώνουν. Και υπάρχουν κι αυτά που, όσο κι αν περνάνε τα χρόνια, στέκουν εκεί σαν να περιμένουν να τους κάνεις ξανά υπόκλιση.
Η «Ρόζα» του Δημήτρη Μητροπάνου είναι ακριβώς αυτό το είδος — ένα ζεϊμπέκικο που δεν χρειάζεται φανφάρες, φωτισμούς και υπερβολές. Το τραβάει η φωνή, η αλήθεια και η τσαμπουκαλεμένη ευαισθησία του Μητροπάνου.
Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από εκείνα που δεν τα ακούς… τα παραδέχεσαι. Στίχοι κοφτεροί, μελαγχολία που στάζει από παντού, και μια ερμηνεία που σε πιάνει από τον γιακά και σου λέει: «Άκου. Μη μιλάς». Ο Μητροπάνος δεν τραγουδάει απλώς τον πόνο — τον αφήνει να σε περπατήσει.
Και ναι, είναι παλιό. Αλλά ας μη γελιόμαστε: η «Ρόζα» είναι από τα τραγούδια που δεν μπαίνουν σε χρονολόγιο. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζορίζονται, αγαπάνε, πνίγονται, προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο γύρω τους… αυτό το κομμάτι θα έχει θέση στα ακουστικά τους. Γιατί μιλάει χωρίς να φωνάζει. Και γιατί σε κάνει να νιώθεις ότι κάπου, κάπως, κάποτε… όλοι έχουμε σταθεί απέναντι από μια δική μας Ρόζα.
Αν δεν το έχεις ακούσει πρόσφατα, ήρθε η ώρα να θυμηθείς πώς είναι ένα τραγούδι που δεν χρειάζεται «επεξεργασία» για να σε γονατίσει.
Αναρτήσεις
