Το «Επείγον Περιστατικό» δεν είναι απλώς ένα ακόμη λαϊκό τραγούδι.
Είναι η στιγμή που ο Βασίλης Καρράς πιάνει από τον λαιμό όλη την αλήθεια μιας τοξικής σχέσης και τη λέει όπως είναι: χωρίς ζάχαρη, χωρίς φίλτρο, χωρίς καμία διάθεση να τη στρογγυλέψει. Ένα τραγούδι που δεν μασάει τα λόγια του, γιατί μιλάει για έναν έρωτα που έχει πάψει προ πολλού να είναι έρωτας.
Ο αφηγητής ψάχνει απαντήσεις σε μάτια που δεν δίνουν τίποτα, παλεύει με σιωπές που πονάνε πιο πολύ από κουβέντες, και προσπαθεί να σώσει κάτι που δεν θέλει να σωθεί. Η γυναίκα απέναντί του αλλάζει διαθέσεις σαν φως που τρεμοπαίζει – μια μιλάει, μια σωπαίνει, μια γελάει, μια φοβάται. Εκείνος; Μόνιμα σε αναμονή, σαν νοσηλευτής του δικού του συναισθηματικού θαλάμου.
Και τότε πέφτει η ατάκα–μαχαιριά: «Εσύ δεν είσαι αγάπη, είσαι επείγον περιστατικό». Με μία φράση, ο Καρράς ορίζει ολόκληρο το σύμπαν της καψούρας: επικίνδυνο, ανεξέλεγκτο, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ο ήρωας πνίγεται στα συναισθήματά του και προσπαθεί να σωθεί όπως όπως, κρατώντας ένα μπουκάλι για σωσίβιο. Μάταια, γιατί όταν ο άλλος δεν έχει ούτε καρδιά ούτε μυαλό, δεν σώζεται τίποτα.
Το τραγούδι κορυφώνεται με την απόλυτη διάγνωση: ό,τι κι αν γίνει, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Η σχέση αυτή είναι ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, κι εκείνος το ξέρει αλλά δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Αυτό είναι το μεγαλείο του λαϊκού: δεν χαϊδεύει κανέναν. Λέει την αλήθεια όπως καίει.
Το «Επείγον Περιστατικό» παραμένει ένα από τα πιο ωμά, πιο αληθινά και πιο ξεκάθαρα τραγούδια της καψούρας. Και ο Καρράς, με τη φωνή και τη στάση του, το μετατρέπει σε εξομολόγηση που πονάει, αλλά γοητεύει ταυτόχρονα. Γιατί όλοι κάποτε υπήρξαμε… επείγον περιστατικό.
Αναρτήσεις
