Μην ταΐζεις το πρόβλημα με σκέψεις — θα παχύνει και θα μείνει. Αναγνώρισε ότι υπάρχει, χτύπα του το χέρι σαν να λες «καλό ταξίδι» και προχώρα.
Αν ο ανάδρομος σου ξαναφέρει παλιές ιστορίες, άνοιξέ τες, κοίτα τες και κλείσε την πόρτα. Μικρό, απλό, χωρίς δράματα.
Κρατάμε τα πράγματα απλά: ό,τι σκέφτεσαι συνέχεια, μένει. Η εμμονή είναι σαν να δίνεις κλειδιά στο πρόβλημα — του δίνεις πρόσβαση στη ζωή σου. Θες να το διώξεις; Πρώτα το αναγνωρίζεις. Όχι για να το κάνεις δική σου ιστορία, αλλά για να του κόψεις την επιρροή.
Αποδοχή εδώ δεν είναι παραίτηση. Είναι στρατηγική: βλέπεις το ανεπιθύμητο, του κουνάς το χέρι και συνεχίζεις. Σκέψου το σαν ένα λεωφορείο: ανεβαίνει κόσμος, κατεβαίνει κόσμος — εσύ αποφασίζεις πότε θα κατέβεις. Στο πρώτο βήμα, δράσε με ψυχραιμία — όχι παθητικότητα: δες τι μπορείς να αλλάξεις, τι πρέπει να αφήσεις.
Μην αγκιστρώνεσαι. Αν δεν του δίνεις αφορμές, το πρόβλημα χάνει λαβή και ξεκρεμιέται. Όπως το εκκρεμές που στο τέλος μένει χωρίς στήριγμα και σταματά — όταν δεν βρίσκει από πού να σε πιάσει, πέφτει.
Και ναι, αν τώρα ο ανάδρομος σου επιστρέφει παλιά «mail» και μπερδεμένα συναισθήματα, αντιμετώπισέ τα ως επανέλεγχο λογαριασμών: άνοιξέ τα, δες τι έχει μέσα, συμφώνησε με την αλήθεια και μετά τα σβήνεις. Η αλήθεια — όχι ο φόβος — είναι το κλειδί για να μην κολλάς.
Αναρτήσεις
