Ένα παιδί, μόλις 3-4 χρονών, που ήρθε στη ζωή με όνειρα και ελπίδες, βρέθηκε νεκρό σε μια παραλία του Παλαιού Φαλήρου.
Η αγριότητα της μοίρας του όμως έγινε ακόμα πιο σκληρή, όταν μάθαμε πως η ίδια του η μητέρα — αυτή που θα ’πρεπε να το κρατά στην αγκαλιά της και να το προστατεύει — ομολόγησε πως το πέταξε στη θάλασσα.
Δεν ήταν ατύχημα. Ήταν μια απόφαση που σοκάρει, μια απόφαση που καίει μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου με ψυχή. Μια μάνα που φοβήθηκε, που έκρυψε την αλήθεια, που εγκατέλειψε το παιδί της στην πιο βαθιά μοναξιά και απελπισία.
Το κοριτσάκι αυτό δεν ήταν μόνο ασιατικής καταγωγής· ήταν ένας μικρός ήλιος που έσβησε πολύ νωρίς. Με σημάδια βίας, με τον πόνο να τυφλώνει το βλέμμα του, δεν του δόθηκε ούτε μια ευκαιρία να ζήσει, να γελάσει, να αγαπηθεί.
Αυτή η ιστορία πονάει. Μας κάνει να νιώθουμε την αδικία να μας πνίγει. Μας φωνάζει πως δεν πρέπει ποτέ να γυρίσουμε το κεφάλι, να κλείσουμε τ’ αυτιά, να κάνουμε πως δεν ακούμε.
Η σιωπή όταν καίει, όταν το σώμα μιλάει και εμείς κάνουμε πως δεν ακούμε, είναι μια πληγή που ανοίγει μέσα μας.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτή την τραγωδία. Ας θυμόμαστε το παιδί που δεν κατάφερε να φωνάξει. Ας γίνουμε φωνή για όσα δεν μπορούν.
MusicKousKous

