Παρ’ Το Δρόμο — Μια κραυγή που δεν σβήνει

 

Ακούω «Παρ’ Το Δρόμο» και σκέφτομαι: πόσο λίγοι έχουν πια το θάρρος να πουν “τέρμα”. 

 Να μην ζητιανεύουν δεύτερες ευκαιρίες σε κατεστραμμένα σκηνικά.
Ο Νότης δεν τραγουδάει — πετάει προειδοποίηση: αν δεν αξίζει, φύγε.

«Κι αφού βάνω σε μια τάξη τ’ ασυμμάζευτα
θα σου πω αν είσ’ εντάξει τώρα μάζευ’ τα,
κι αν κρατάς το χαρακτήρα τον αλύγιστο
παρ’ το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο.»

Κι εδώ είναι όλο το ζουμί. Όταν ένας άνθρωπος “βάζει τάξη στα ασυμμάζευτα”, σημαίνει πως έχει χορτάσει το χάος. Και το “παρ’ το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο” δεν είναι προσβολή — είναι πράξη αυτοσεβασμού.
Μάθημα ζωής σε τέσσερις στίχους: καθάρισε, σήκω και φύγε.

Αυτό το κομμάτι δεν είναι τραγούδι για χωρισμένους — είναι ύμνος για όσους δεν θέλουν να ξαναχαθούν μέσα σε κάτι που δεν τους χωράει.

Ο Σφακιανάκης απλώς το είπε πιο ωραία απ’ όλους: με τη φωνή εκείνη που δεν κλαίει, απλώς τελειώνει.

musickouskous