Μη γελιέσαι από τον τίτλο — ναι, παλιό τραγούδι. Όχι όμως ξεχασμένο. Το «Καλύτερο Μπεγλέρι» του Γιώργου Μαργαρίτη δεν είναι νοσταλγικό ξεμείωμα στο ράφι της γιαγιάς· είναι ένα μικρό εργαλείο επιβίωσης για όποιον έχει ακόμα αυτιά και λίγη αξιοπρέπεια στην καρδιά.
Ας το πούμε όπως είναι: αυτό το τραγούδι δεν προσπαθεί να σε κερδίσει με εφέ και ρεχάτσα. Σε κερδίζει επειδή ξέρει να χτυπάει εκεί που πονάει — με μελωδία που μπαίνει σαν γάντι, και ερμηνεία που δεν παίζει θέατρο. Ο Μαργαρίτης σε τραβάει από το μανίκι και σου λέει τα πράγματα καθαρά: πόνος, καημός, χώρος για λίγο περηφάνια. Τίποτα περιττό, τίποτα ψεύτικο.
Η παραγωγή κρατάει την παραδοσιακή γραμμή χωρίς να κολλάει σε μουσειακές φόρμες. Η ενορχήστρωση είναι απλή όπου πρέπει και φουλ συναισθηματική όταν χρειάζεται — όχι «τρικ» για να φαίνεται μοντέρνο, αλλά ουσία. Αυτό το μείγμα κάνει το κομμάτι εύκολα ανανεώσιμο στο σήμερα: βάλε το σε playlist με σύγχρονο λαϊκό, σε ένα βράδυ με φίλους που θέλουν να συγκινηθούν χωρίς να κάνουν δραματικές δηλώσεις, ή σε ραδιόφωνο που ξέρει να διαλέγει πραγματικά τραγούδια.
Επειδή οι ιστορίες για χαμένους έρωτες, πικρές αλήθειες και μικρές νίκες πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό δεν φθείρονται. Τα social trends αλλάζουν — οι ανθρώπινες τρύπες στην ψυχή όχι. Το «Καλύτερο Μπεγλέρι» θυμίζει πως η πιο δυνατή ρουτίνα είναι αυτή που πάει στην καρδιά κι όχι στην επιφάνεια.
Κάνει θραύση ως feature άρθρο με ένα κοντινό πλάνο του τραγουδιστή, caption που δεν κοροϊδεύει («Παλιό; Ναι. Καλό; Ακόμα καλύτερο.») και ένα short embed του audio/YouTube. Αν θέλεις clickbait: βάλε μια ιστορία «το τραγούδι που έσωσε το βράδυ» — αλλά μην το κάνεις φτηνιάρικο. Αυτό το τραγούδι δεν σηκώνει φθηνές γραμμές.
Το «Καλύτερο Μπεγλέρι» δεν είναι απλώς ένα κομμάτι στο ράφι της ελληνικής δισκογραφίας — είναι απόδειξη ότι όταν τα τραγούδια λένε αλήθειες χωρίς μακιγιάζ, αντέχουν στο χρόνο. Άκου το δυνατά. Και μετά πες μας αν σε έκανε να θυμηθείς κάτι που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει.
Αναρτήσεις
