Η Κωνσταντίνα δεν μιλά για τις δυσκολίες της με δραματισμό — μιλά όπως κάποιος που ξέρει πόσο έχει «ρθει στα όρια» από τη μουσική. Αν θες να καταλάβεις τι σημαίνει αγώνας πίσω από το μικρόφωνο, δες την αφήγησή της.
Από πολύ νωρίς, μπήκε στο παιχνίδι της πίεσης: πρόβες, εμφανίσεις, ταξίδια, δουλειά χωρίς σταματημό. Όπως λέει, «δουλεύαμε ασταμάτητα». Η φωνή της – εργαλείο και όπλο — φθείρονταν σταδιακά.
Κάποια στιγμή, ήρθε η στιγμή της κρίσης. Η φωνή χρειάστηκε επέμβαση. Μια απόφαση γεμάτη φόβο, με ρίσκο. Δεν ήξερε αν θα επανέλθει όπως πριν.
Αλλά δεν εγκατέλειψε. Δέχτηκε τη διαδικασία, υπέμεινε την αποκατάσταση — και με ανακούφιση λέει ότι η επέμβαση πέτυχε.
Δεν το δείχνει σαν κατόρθωμα για να το αναδείξει. Η ανάγκη τής το επιβλήθηκε. Καθ’ όλη τη διάρκεια, επιβεβλημένο δεν ήταν να λάμπει· ήταν να επιβιώσει ως φωνή.
Δεν είναι ιστορία για λύπηση — είναι για σεβασμό. Για το αόρατο τραύμα που συνοδεύει τη φωνή. Για τον κάματο που κανείς δεν βλέπει. Για τις νύχτες προετοιμασίας, για τη μοναξιά της αποκατάστασης, για τον πόνο που δεν ακούγεται. Για το θάρρος να συνεχίσεις όταν ο ίδιος σου ο οργανισμός στρέφεται ενάντια.
Πλέον, η Κωνσταντίνα είναι πίσω — στη σκηνή, με μια φωνή πιο πολύτιμη απ’ ό,τι πριν — και με ιστορίες που μόνο η μουσική μπορεί να τιμήσει.
Αναρτήσεις
