Ο Νίκος Κορακάκης επιστρέφει με το «Πέρασα», ένα τραγούδι που δεν χρειάζεται φανφάρες για να μπει κάτω από το δέρμα σου.
Είναι εκείνη η στιγμή που περνάς από την πόρτα κάποιου — όχι για να σου ανοίξει, αλλά για να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι ακόμα καίγεσαι. Ο Κορακάκης το λέει καθαρά: η απόσταση μπορεί να μεγαλώνει, αλλά η συνήθεια δεν παραιτείται εύκολα.
Η ερμηνεία του κρατάει ένα ύφος κουρασμένης ειλικρίνειας, χωρίς υπερβολές. Η μουσική, σκοτεινή αλλά όχι καταθλιπτική, τον στηρίζει ακριβώς εκεί που πρέπει: στο σημείο όπου η νοσταλγία συναντά το «ας κάνουμε πως προχωράμε».
Το video clip μπαίνει στην ίδια λογική — λιτό, ατμοσφαιρικό, αφήνει το συναίσθημα να κάνει τη δουλειά χωρίς να το σπρώχνει. Είναι σαν να βλέπεις μια προσωπική εξομολόγηση που κατά λάθος βγήκε σε δημόσια θέα.
Το «Πέρασα» δεν είναι απλώς ένα πέρασμα. Είναι μια μικρή ήττα που την παραδέχεσαι με αξιοπρέπεια. Και κάπως έτσι, γίνεται πιο αληθινό.
Αναρτήσεις
