Όταν ο πρωθυπουργός «διαφυλάσσει» μνημεία αλλά αφήνει τη χώρα να διαλύεται
Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε ότι η προστασία του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη θα περάσει στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και ότι μέσα στην εβδομάδα θα κατατεθεί νομοθετική ρύθμιση για να «ξεμπλέξει το κουβάρι των συναρμοδιοτήτων». «Μπορεί ένα ιστορικό μνημείο… να γίνεται πεδίο εκδηλώσεων άσχετων με την αποστολή του; Η δική μου απάντηση είναι όχι», είπε.
Το αφήγημα: μνημείο = τάξη. Η πραγματικότητα: κάλυψη για ανεπάρκεια.
Ακούγεται ωραία στο χαρτί: «θα διαφυλάξουμε τον χαρακτήρα του μνημείου». Όμως είναι ακριβώς αυτό — λόγια για το χαρτί. Την ώρα που το Μαξίμου πανηγυρίζει νομοθετικές κινήσεις για να «τακτοποιήσει» ένα μνημείο, τα πραγματικά προβλήματα — κοινωνική φθορά, παραβατικότητα, γραφειοκρατικά αδιέξοδα, και η διάχυτη αίσθηση αδικίας — μένουν άλυτα. Η μεταφορά εξουσιών στο υπουργείο Άμυνας μοιάζει περισσότερο με κοσμητική επικάλυψη παρά με ουσιαστική λύση.
Η επιλογή του συμβολισμού — και τι κρύβει
Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι σύμβολο συλλογικής μνήμης. Το να τον «προστατεύεις» με νόμους όταν σε βολεύει, αλλά να αφήνεις δημόσιους χώρους και θεσμούς απροστάτευτους απέναντι σε πραγματικά προβλήματα, δείχνει προτεραιότητες: εικόνα πάνω από ουσία. Η πολιτική που μετατρέπει μνημεία σε σκηνικά είναι πολιτική που φοβάται τη δημόσια κριτική και την ενοχλεί.
Όταν «ξεμπλέκεις» κουβάρια συναρμοδιοτήτων, ξαναζωγραφίζεις ευθύνες
Το «κουβάρι των συναρμοδιοτήτων» δεν φτιάχτηκε χθες. Δημιουργήθηκε — και διατηρήθηκε — επειδή κάποιοι σερνόταν στην άνεση της αοριστολογίας. Η νομοθέτηση αυτή τη στιγμή μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια να μεταφέρεις το πρόβλημα από το γραφείο σου στο γραφείο κάποιου άλλου, ώστε να μπορείς μετά να πεις «το διευθετήσαμε». Η πολιτική δεν είναι υπηρεσία ντελιβερί: δεν «ξεμπλέκεται» με παραγράφους. Ελέγχεται.
Η υποκρισία της «ανοιχτότητας»
«Το μνημείο είναι ανοιχτό σε όλους» — ωραία δήλωση, ωραία φωτογραφία. Αλλά η ανοιχτότητα που επιλέγεις να υπερασπίζεσαι είναι αυτή που σε συμφέρει: ανοικτό στους τουρίστες και στα επίσημα «καλά» γεγονότα, κλειστό στη διαμαρτυρία που σε εκθέτει. Η δημοκρατία δεν χωράει σε ωραίες ανακοινώσεις. Χτίζεται με σεβασμό στους χώρους που χρησιμοποιεί ο λαός — όχι με επιλεκτική «διαφύλαξη» που εξυπηρετεί την ευπρέπεια της εξουσίας.
Συμπέρασμα — απαιτείται συνέπεια, όχι θεατράλε προστασία
Αν ο πρωθυπουργός πραγματικά νοιάζεται για τον «χαρακτήρα» των δημοσίων χώρων, ας ξεκινήσει με τη συνέπεια: σε πολιτικές που προστατεύουν τους πολίτες, όχι μόνο τα μνημεία· σε δομές που λειτουργούν, όχι μόνο σε λεκτικές φιγούρες· σε δικαιοσύνη που δεν προστατεύει τους ισχυρούς και σιωπά για τους υπόλοιπους. Διαφορετικά, το μένος για «άσχετες εκδηλώσεις» θα φαντάζει σαν σφουγγάρισμα της αυλής πριν την επίσκεψη των προσκεκλημένων — και τίποτα παραπάνω.
Αναρτήσεις
