Ο Κωνσταντίνος Αργυρός επιστρέφει με ένα τραγούδι που ακουμπά κατευθείαν στην πιο ευαίσθητη πλευρά του έρωτα.
Το «Μάλλον κάτι ξέρω» δεν είναι απλώς μια μπαλάντα για χωρισμούς· είναι μια εσωτερική εξομολόγηση, μια ώριμη στιγμή κάποιου που έχει περάσει από το φως, έπεσε στο σκοτάδι, και τώρα ψάχνει πάλι τη σπίθα που θα τον κρατήσει ζωντανό.
Η μουσική του Βασίλη Γαβριηλίδη και οι στίχοι του Θάνου Παπανικολάου μπλέκονται ιδανικά με την ερμηνεία του Αργυρού, που εδώ επιλέγει να είναι λιτός, αληθινός και ευάλωτος. Δεν προσπαθεί να πείσει, αλλά να καταλάβει — να συμφιλιωθεί με τον πόνο και να ψάξει τι μπορεί να σωθεί.
Το βίντεο κλιπ, σε σκηνοθεσία Sherif Francis, κινείται σε έναν σκοτεινό και ατμοσφαιρικό κόσμο, όπου η ένταση δεν προέρχεται από τα λόγια, αλλά από τις σιωπές. Δύο άνθρωποι, ένα σπίτι που τους χωράει αλλά δεν τους ενώνει, βλέμματα που λένε περισσότερα απ’ όσα χωράνε οι στίχοι. Το φως και η σκιά γίνονται μέρος της ιστορίας — σαν τρίτος πρωταγωνιστής που σπάει τη ρουτίνα και θυμίζει ότι ο έρωτας είναι πάντα μια λεπτή γραμμή μεταξύ ελπίδας και συντριβής.
Το «Μάλλον κάτι ξέρω» δεν είναι τραγούδι για να το ακούσεις φευγαλέα· είναι από αυτά που σε σταματούν. Σε βάζουν να σκεφτείς πότε ένιωσες κι εσύ έτσι: να θες να σώσεις κάτι που χάνεται, να πιστεύεις πως ίσως — μάλλον — έχεις μάθει πια πώς να το κάνεις.
Κι εκεί ακριβώς είναι η δύναμη του Αργυρού: στη γνησιότητα με την οποία λέει τα πιο ανθρώπινα πράγματα χωρίς υπερβολές, χωρίς φωνές, μόνο με εκείνο το μισό χαμόγελο που θυμίζει πως η αγάπη μπορεί να πονάει, αλλά αξίζει να τη διεκδικείς ξανά και ξανά.
Αναρτήσεις
