Ο Χρήστος Σαντικάι δεν είναι απλώς ένας τραγουδιστής με φωνή που μένει στο μυαλό.
Είναι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με την πίεση και τα στερεότυπα να τον περιβάλλουν. Από μικρός, βιώνει σχόλια για την καταγωγή του, τον τρόπο που μιλά, ακόμα και για το ποιος είναι.
«Ποτέ δεν έχω εκφράσει τα συναισθήματα που μπορεί να μου δημιουργήθηκαν από το μπούλινγκ», θα μπορούσε να πει κανείς ότι σκέφτεται, ακόμα κι αν δεν το έχει πει δημοσίως. Κι όμως, μέσα από τη μουσική του, αφήνει να φανούν όλα: την αδικία, τον θυμό, τη δύναμη να συνεχίσει.
Τα τραγούδια του Χρήστου Σαντικάι δεν είναι απλώς μελωδίες. Είναι κραυγές ατόφιες, που φέρνουν την προσωπική του εμπειρία στον καθένα που ακούει. Κάθε νότα, κάθε στίχος μοιάζει να λέει: «Ναι, υπήρξε μπούλινγκ, υπήρξε πίεση, αλλά δεν θα με ρίξει».
Και ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα: οι μουσικοί που έχουν βιώσει το περιθώριο δεν μένουν σιωπηλοί. Μετατρέπουν τον πόνο σε τέχνη, την αδικία σε ρυθμό, και την αμφισβήτηση σε λόγο που ακούγεται σε κάθε συναυλία, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε χτύπο της καρδιάς που τους ακολουθεί.
Αυτός είναι ο Χρήστος Σαντικάι. Δεν χρειάζεται να πει τη φράση που όλοι θα θέλαμε να ακούσουμε. Η μουσική του τα λέει όλα.
Αναρτήσεις
